Naast de verkoop van leuke spulletjes ga ik een persoonlijke blog bij houden over onder andere  “de weg naar een kindje”. Ik wil jullie graag meenemen in ons verhaal, in onze weg naar een kindje. 

Jullie zullen ongetwijfeld denken: waarom een baby/kinder-webshop beginnen als je zelf geen kinderen hebt? Het feit dat wij nog geen kinderen hebben wil niet zeggen dat de wens niet groot is. Ik ben er inmiddels achter dat je geen kinderen ‘neemt’, maar het een klein wonder is als je een kindje mág krijgen. Nu ik mijzelf er wat meer in verdiep, hoor ik veel verhalen van vrouwen waar het krijgen van een kindje niet vanzelfsprekend is. In mijn volgende blog ga ik jullie meer vertellen over onze weg naar een kindje.

Stoppen met de pil, dat was het moment waar "de weg naar een kindje" voor ons begon. 

Boos, verdrietig, onbegrip en hormonen die door je lichaam gieren. De struggles die ik ervaar tijdens onze weg naar een kindje. Is dit voor jullie ook zo herkenbaar?

Zoals ik in één van mijn vorige blogs al vertelde was de planning om eerst te trouwen en daarna aan kinderen te beginnen. “Aan kinderen beginnen” klinkt een beetje gek, want dan ga je er al van uit dat het gaat lukken. Maar helaas heb je die garantie niet. Één van de redenen dat ik eerst wilde trouwen, was omdat ik graag in de toekomst dezelfde achternaam als mijn kinderen wil hebben. Dit was dan ook het ideale plaatje wat ik in mijn hoofd had. Maar dat alles niet altijd volgens plan verloopt, daar kwamen we dit jaar wel achter.

Drie maanden na onze bruiloft, toen mijn cyclus nog steeds heel onregelmatig was, vonden we het tijd om een doorverwijzing aan te vragen.

Daar gaan we dan. In oktober startte ik voor de eerste maand met Letrozol (hormoonpilletjes). Met volle moed stapten wij dit traject in. 

Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde, mocht ik zelf met de medicatie Letrozol aan de slag zonder in het ziekenhuis op controle te komen. Ik kreeg een herhaalrecept voor 6 maanden mee en ze wensten mij in het ziekenhuis veel succes.

Ruim een half jaar geleden ben ik me wat meer gaan verdiepen in PCOS. Ik ben gaan googelen, artikelen gaan lezen en podcasts gaan luisteren. Wat ik eigenlijk overal terug hoorde en zag was dat voeding een belangrijke rol kan spelen. Via via kwam ik terecht hij Esther, een gezondheidsconsulente. Ik trok de stoute schoenen aan en maakte een afspraak. Ik was blijkbaar niet de enige die naar een gezondheidsconsulente gaat, want er was een wachtlijst van ruim 3 maanden. Begin maart 2021 kon ik terecht. 

Na tien maanden Letrozol was ik vastbesloten, ik wilde verder in het traject. Ik had inmiddels 10 goede pogingen achter de rug. Vanaf de eerste maand werkten de medicijnen goed: ik had elke maand een goede follikel en eisprong gehad. Ik wist dat ik er alles aan had gedaan. Ik was goed met voeding bezig en deed aan acupunctuur. Maar dat alles bleek niet te helpen, ik was inmiddels het vertrouwen in mijn lichaam een beetje kwijt en de bijwerkingen van de medicijnen werden steeds heftiger. 

Sinds ik overgestapt ben naar het spuiten van Ovaleap en Pregnyl krijg ik steeds meer last van een onzuivere huid. Ik word hier erg onzeker van aangezien ik mijn uiterlijk erg belangrijk vind. Het is niet dat ik ineens heftige acne heb, maar als je dit niet gewend bent kan dit je heel onzeker maken. Ik heb vooral last van puistjes/bultjes bij mijn kaaklijn en nek. Dit betekent dat het hormonaal is. Een vriendin van mij werkt in het ziekenhuis op de afdeling Dermatologie en zij adviseerde mij de producten van La Roche - Posay. 

Inmiddels hebben we alweer 2 IUI pogingen achter de rug. IUI is een voortplantingstechniek waarbij opgewerkte zaadcellen kunstmatig in de baarmoeder worden ingebracht. 

Ergens begin november kregen we te horen dat er maar een kleine kans bestaat dat we met de trajecten die we tot nu toe doorlopen hebben een kindje zullen krijgen. De optie die overbleef was ICSI. Gelukkig konden we snel schakelen en hoefden we maar 1 maand rust te nemen voordat we aan dit traject zouden beginnen. 

Vandaag precies 10 jaar geleden is mijn vader na een kort ziektebed overleden. Het voelt als de dag van gisteren, alsof die 10 jaar met één keer knipperen voorbij zijn gevlogen. 

En daar is hij weer de negatieve test,  we zijn niet anders gewend dus staan er eigenlijk niet van te kijken. Maar wennen zal het nooit!!!

Hi lieve lezers!!! Het is eventjes geleden, maar hier ben ik weer. Ik heb al een tijdje geen blogs geschreven, eigenlijk omdat ik vrij weinig te melden had.  We zijn nog steeds aan het wachten op onze afspraak in Gent in september, gelukkig hebben we al wel een datum die inmiddels al een keer verzet is, maar hé het einde is in zicht.

Inmiddels zijn we weer een paar maanden verder na mijn laatste blog!

23 februari was mijn 33e verjaardag dit was een dag om nooit meer te vergeten. Benieuwd waarom? Lees dan snel verder. 

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik denk dat wij niet het enige koppel zijn dat het ongemakkelijk vindt om op de foto te gaan. We hebben maar weinig, zo helemaal geen leuke foto's samen. Telkens wanneer we terugkomen van vakantie, denk ik altijd dat we misschien wat leuke foto's van ons samen hadden moeten maken.