Van gewone bevalling naar spoedkeizersnede
Hi allemaal! Mijn naam is Joyce (25) , nu trotse mama van mijn zoontje Kyan. Ik woon samen met mijn man en 2 katten in een kleine dorpje in Noord- Holland. Als werk is hij assistent bedrijfsleider en werk ik zelf in een babywinkel. In deze gast blog neem ik jullie mee in mijn reis van de zwangerschap en mijn bevallingsverhaal.
In maart 2020 besloten mijn man en ik dat we klaar waren om te stoppen met anticonceptie, en proberen zwanger te worden. Na maanden teleurstelling dat het niet lukte gingen we in April 2021 verhuizen naar ons nieuwbouw huis. Op donderdag 24 Juni 2021 kwam ik erachter dat ik zwanger was! We waren zo blij dat het eindelijk gelukt was. Maar dit was helaas van korte duur, zaterdag 26 juni werd ik wakker met een heftige bloeding en veel krampen. 30 Juni kregen we een echo waarop niks meer te zien was, en het vruchtje al weg was en werd bevestigd dat we een miskraam hadden.
Samen hebben we even de tijd genomen om dit te verwerken.. Maar na 2 weken zei iets in mij er klopt iets niet. Ik bleef moe en duizelig elke dag, dus toen heb ik de verloskundige maar even gebeld. En in overleg met hun en de huisarts ben ik bloed gaan prikken. Maar daar kwam niks uit, alle waardes klopte. Toch bleef ik in mijn hoofd houden dat er iets niet klopte, en besloot ik vrijdag 30 juli een zwangerschapstest te doen. En ja hoor deze was positief! Ik was gewoon alweer zwanger na zo'n korte tijd na de miskraam.
Na een hele fijne zwangerschap met alleen een beetje duizeligheid, kwam de heftige bevalling. Op donderdagochtend 7-4-2022 4:15 uur werd ik wakker van een raar gevoel van een ballon die knapt, en het gevoel dat ik aan het plassen was. Tot ik me realiseerde me vliezen zijn gebroken, dus meteen mijn man wakker gemaakt en gekeken of het helder was. Wij dachten we verschonen het bed en proberen gewoon verder te slapen tot dat de weeën beginnen. Maar na 5 minuten begon het al en snel kwamen ze om de 4 minuten en duurde ze 30 seconden. Dus mijn man belde de verloskundige die zou er om 6 uur zijn, en zodra we ophingen kwamen de weeën om de 2 minuten en duurde ze 1 minuut. Toen de verloskundige er was had ik al 3 cm ontsluiting en zijn we richting het ziekenhuis gegaan. Om kwart over 8 gingen we kijken hoe ver ik was en ik was al 5cm, maar ik wilde wel pijnbestrijding omdat de weeën zo snel achter elkaar kwamen. De opties besproken en gekozen voor de ruggenprik, maar dat duurde zo lang voordat ik die kreeg. Pas om 11.00 uur werd ik opgeroepen voor de prik, die gelukkig snel zijn werking deed en ik eindelijk een beetje kon ontspannen.
Om 12 uur kwamen ze weer even kijken hoe ver ik in mijn ontsluiting zat, en tot mijn verbazing was dat al 8cm! Toen bleef ik een beetje hangen en rond 15.00uur had ik 9cm en kreeg ik een extra shot van de ruggenprik omdat ik weer veel pijn begon te krijgen. 17:00 uur kwam de gynaecoloog weer meten en zat ik op 10cm maar zonder persdrang. Ze wilde het even een halfuurtje aankijken in de hoop dat ik zelf persdrang zou gaan krijgen. Maar helaas kwam dat niet en gingen we het gewoon proberen op eigen kracht. Maar de weeën waren zo kort op elkaar dat ik geen 3x kon persen en na anderhalf uur proberen ik geen kracht en energie meer had. Ze besloten iemand erbij te halen om te beoordelen, en kwamen ze erachter dat de kleine man was gaan draaien tijdens het persen en lag hij zijwaarts klem achter mijn schaambot. Dus de oplossing was een spoedkeizersnede omdat natuurlijk ging het niet meer lukken.
Om 20:12 uur werd onze zoon Kyan geboren! Wel met een moeilijke start, hij had een verhoogde lichaamstemperatuur, zag blauw en huilde niet goed. Dus werd hij meegenomen door de kinderarts en kreeg hij zuurstof toegediend, werden ze longen en maag leeggezogen. Ondertussen was mijn man met hem mee naar de neonatologie en lag ik nog op de ok tafel om gehecht te worden. Om 22:00 uur werd ik opgehaald bij de verkoeverkamer door mijn man en een verpleegkundige, en mocht ik even naar de afdeling om mijn zoontje te zien! Hij deed het al zo goed dat hij alleen nog even werd gehouden om te kijken dat ze lichaamstemperatuur niet zou gaan stijgen. Om 22:30 uur was ik op mijn kamer en om 00:30 uur kwam onze kleine man ook bij ons op de kamer!
Na 2 dagen in het ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis toe! Ons wondertje is ondertussen al 2 weken bij ons en we zijn gelukkiger dan ooit! Alleen is het herstel voor mij heel zwaar, lichamelijk gaat het elke dag een beetje beter. Maar emotioneel is het onwijs zwaar omdat je slecht voor je kleintje kan zorgen doordat je lichaam het nog niet aankan. Dat is heel zwaar om te accepteren voor jezelf, ook al zegt iedereen om je heen je doet genoeg. Maar alles komt goed!
Reactie plaatsen
Reacties