Gastblog Laura

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het vrij pittig vond allemaal, je lijf is toch niet meer hetzelfde en door de bekkeninstabiliteit had ik soms het gevoel alsof mijn lijf compleet overgenomen was. Ik werd naar mate de weken verstreken steeds immobieler en kon steeds minder dingen zelf. Ik had het er oprecht moeilijk mee, en vroeg me af en toe ook echt af of dit het nou was waar iedereen altijd zo mooi over sprak “Het mooie zwanger zijn”.

Begrijp me niet verkeerd ik was ontzettend trots op het feit dat het ons gegeven was dat wij een kindje mochten krijgen. Gelukkiger kon je ons niet maken, maar waarom moest het nou met zo veel obstakels gaan? Ik vroeg me oprecht af en toe af of ik de enige was die dat lastig vond. Want waarom sprak niemand hier ooit over? Waarom hoorde je nooit deze kanten van het zwanger zijn? Ik was toch niet de enige die het wel is even ontzettend zwaar met het zwanger zijn had?

Af en toe begon ik zelfs aan mezelf te twijfelen… Had ik het wel echt zwaar of was ik gewoon aan het zeuren op niks af. Deze vraag ging vaak door mijn hoofd heen en ik merkte dat ik daardoor soms minder van mijn zwangerschap genoot dan dat ik eigenlijk zou moeten doen. Ik was zo bezig met wat andere zouden denken of vinden als ik zei dat ik ergens last van had. Dat ik voor mezelf steeds vaker besloot om maar me mond te houden en te doen alsof er niks aan de hand was. Of dit slim was… ik weet het niet, dat moest later maar blijken.

De weken gingen verder en de controles van de kleine leken steeds goed te zijn. Ondanks alles wat er in me hoofd speelde was ik elke keer ontzettend trots als we weer naar haar mochten kijken of het hartje konden horen. Tot 17-08-’21, tijdens de controle bij de verloskundige bleek mijn bloeddruk te hoog 155/90 waar hij normaal gesproken 120/80 zou moeten zijn. De verloskundige besluit mij door te sturen naar het ziekenhuis voor extra controles. Daar aangekomen en controles te hebben gehad lijkt het allemaal mee te vallen en loopt het met een sisser af, we mochten weer naar huis. Een paar dagen later word ik weer niet lekker en mag ik weer naar het ziekenhuis voor controles. Nu blijkt het toch dat me bloeddruk weer te hoog is 165/95 dit keer. Ik word op een rustige kamer gelegd en krijg bloeddrukverlagende medicijnen. De diagnose zwangerschapshypertensie wordt gesteld en als mijn bloeddruk niet onder de 140/90 gaat komen laten ze me niet naar huis gaan en zal ik in het ziekenhuis moeten blijven tot mijn bevalling. Na 4 uur in deze kamer te hebben gelegen en meerdere controles te hebben gehad is mijn bloeddruk op het randje. Maar ze snapte dat ik naar huis wilde en met de strikte regels om het rustig aan te doen mag ik naar huis. Maar ze drukke mij wel nogmaals op het hart dat als ik ook maar even niet lekker ben of de kleine meid niet goed voel ik meteen aan de bel moet trekken. Van mezelf ben ik een behoorlijk eigenwijs persoon maar ik snap nu wel dat hetmenens is dus dat ik hier niet te licht mee om moet gaan.

Ik ben het ziekenhuis die dag uitgelopen met een dubbel gevoel. Aan de ene kant voelde het goed om te weten dat ik me dus niet aanstelde en er daadwerkelijk iets met mijn lijf aan de hand is. Aan de andere kant was ik ontzettend bang… Bang voor het onbekende, wat stond mij nu verder nog te wachten deze zwangerschap.

We gaan 2 weken later nog samen een lang weekend naar Centerparcs, even nog een keer samen eruit. Toch een soort babymoon met z’n tweeën, wel nemen we de adviezen van het ziekenhuis heel serieus, de stukken wandelen naar de Plaza zijn gewoon te veel voor me dus Jordy duwt mij in een rolstoel over het park. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk maar alles voor de kleine meid! Maandag vertrekken we weer naar huis, we hebben onwijs genoten het weer was heerlijk en we gaan weer lekker genieten van de laatste weken voorpret, althans dat is wat we toen dachten.

Het is vrijdag 10-09-’21 ik word totaal niet lekker wakker, ik ben misselijk heb ontzettende hoofdpijn en het gevoel alsof er een band om me buik heen zit. Jordy moet naar zijn werk maar hij is er niet gerust op. Hij zegt me wel 10 keer dat ik rustig aan moet doen en dat als het echt niet gaat ik het ziekenhuis gewoon moet bellen… Ik weet dat hij gelijk heeft maar ik ben al gauw bang dat ik me aanstel dus ik probeer de ochtend gewoon even door te komen.

Rond het middaguur wordt de pijn in me buik erger en bel ik Jordy dat ik het ziekenhuis ga bellen. We moeten meteen naar de spoedpoli en daar bloed laten prikken, urine inleveren via katheter en een CTG-scan maken. Daarna zal een gesprek met de arts volgen… minuten lijken uren te duren en na 35 minuten komt de arts bij ons. Mijn vermoede lijkt te kloppen, foute boel… Ze vinden eiwitten in me urine, dit kan wijze op Zwangerschapsvergiftiging pre-eclampsie ze willen me een nachtje houden en 24 uurs urine opvangen om uit te sluiten dat dit niet sporadische was. Ik baal ontzettend, en heb ook even flink zitten huilen. Maar he schouders eronder en gaan zeggen we dan maar weer…

De volgende ochtend is Jordy alweer om 8.30 uur bij me. Ik ben blij om hem te zien ik heb geen oog dicht gedaan. Waarom snap ik nog niet op dat moment want ik voelde me eigenlijk wel alweer een stuk beter… In mijn beleving ging ik die dag dus ook gewoon naar huis daar was geen twijfel over mogelijk. Er was toch niks aan de hand dacht ik nog!

Om 19.00 uur kwamen ze met de uitslag van me urine. En toch foute boel… De eiwitten zijn niet sporadische en me bloeddruk lijkt ook hoog te blijven ondanks de bloeddrukverlagende medicatie. Zwangerschapsvergiftiging pre-eclampsie lijkt bevestigd, de gynaecoloog zal later die avond bij me langskomen om het wat dingen door te spreken over hoe het nu verder zal gaan.

Het is 20.30 uur en de meest fantastische gynaecoloog komt naar ons toe, ze vertelt dat ze een groei echo wilmaken om te kijken hoe de kleine meid het daarbinnenheeft. We rijden naar de afdeling en de ze begint de echo… ineens stopt ze en zegt dat ze even iemand oproept om mee te kijken en ze ons zo uitlegt waarom. Maar dat ze het even snel in dokters termen gaat overleggen. Jordy en ik kijken elkaar aan en voelen aan alles dat dit niks goeds kan betekenen. De Gynaecoloog legt uit dat er nog weinig vruchtwater is en ze dus geen Doppler meting kunnen doen om te kijken hoeveel voeding de kleine meid nog binnen kan krijgen. Ook schat ze haar heel klein (46 cm en 1800 gram) hier kijken wij van op want er is ons altijd verteld dat het een grote baby zal worden. Ze legt ons uit dat ze wilproberen de kleine meid zo lang mogelijk in mijn buik te houden, maar dat ik er rekening mee moet houden dat het een keizersnede gaat worden. Ik slik… oké dit was totaal niet mijn plan en ik weet ook even niet hoe ik eropmoet reageren. De gynaecoloog snapt het en verteld dat het niet vandaag en ook niet morgen maar dat de kleine wel ergens in de aankomende twee a drie weken gehaald zal gaan worden. Ze zal straks iemand langs sturen met een folder over hoe een keizersnede in zijn werk gaat.

Een beetje verslagen van alle informatie keren wij terug naar de afdeling, we hebben samen met de gynaecoloog besloten om nog een CTG-scan van een uur te maken. Niet omdat dit protocol is maar gewoon voor de gemoedsrust van de arts en van mij om zeker te weken dat het allemaal goed gaat met de kleine meid. We installeren ons weer op de kamer en ik begin samen met Jordy even keihard te huilen, dit valt toch wel weer een beetje rauw op ons dak maar het komt goed dat moet gewoon!

Om 22.15 uur lig ik ondertussen 35 min aan de CTG, ik zeg nog tegen Jordy dat hij wel naar huis kan gaan want het lijkt niet dat er echt iets aan de hand is anders hadden we het wel gehoord. Hij zit hier overigens ook al de hele dag op zo’n ziekenhuis stoel en is bek af.

Maar om 22.28 slaat de sfeer in mijn kamer om, er komen vier artsen mijn kamer in gestormd en gooien een OK-jas, Katheter en infuus op mijn bed. Het enige wat we op dat moment horen is dat het niet goed gaat met de kleine en dat mijn waardes er niet goed uitzien. Ze hebben overlegd met het ziekenhuis in Amsterdam en de kleine moet er nu uit…. Ik raak volledig in shock… Terwijl ik omgekleed word krijgen we nog heel snel de kans om te bellen met onze ouders om ze te vertellendat we nu naar de OK moeten omdat het zowel met de kleine met als met mij niet goed gaat… we zeggen dat we van ze houden en dat ze meer horen als we van de OK af zijn.

Het is ondertussen 23.06 uur op 11-09-’21, de spoed sectio begint. Om 23.17 uur hoor ik dat ik mama ben geworden. Wat er in de 11 minuten hiertussen is gebeurd kan ik jullie momenteel nog niet in detail vertellen. Puur omdat ik nog niet sterk genoeg in mijn schoenen sta om dit verhaal in zijn echte puurheid te delen. Ik kan hier nu wel het deel gaan schrijven zoals ik het in de maanden hiervoor met andere heb gedeeld maar dat is niet zoals ik het nu daadwerkelijk ervaar als ik eraan terugdenk.