Hyperemesis Gravidarum - de zware reis naar de roze wolk.
Het is zaterdag 24 april 2021 wanneer ik in de ochtend terug bel naar de spoedlijn van de verloskundigenpraktijk. De dag ervoor hebben we contact gehad, omdat ik niet kan stoppen met overgeven. Als het niet zou stoppen moest ik de volgende ochtend zo snel mogelijk bellen.
Kom maar even naar de praktijk", waren de woorden van de verloskundige. "Als het je lukt, probeer ook wat urine op te vangen, dan kunnen we dit ook even bekijken".
Daar gingen we dan, mijn man en ik. Mijn urine wordt getest en vervolgens krijgen we een echo om te kijken hoe ver ik ben. Ik blijk 6 weken en 5 dagen zwanger te zijn en we zien een kloppend hartje. Alles ziet er super goed uit, maar aan mijn urine kunnen ze zien dat ik uitgedroogd ben. Ik ga niet meer naar huis vandaag en kan direct met de lift naar de eerste verdieping om opgenomen te worden in het ziekenhuis.
Terwijl ik in het ziekenhuisbed lig, besluiten we onze ouders te videobellen en ze het nieuws te vertellen. Dit is immers moeilijk geheim te houden op deze manier. Ook mijn manager op het werk besluiten we te informeren. Hierna voelde ik mij gesloopt en verdrietig. Het voelde allemaal zo onpersoonlijk en gehaast. Totaal niet de leuke zwangerschapsaankondiging die ik in mijn hoofd gepland had en waar ik al jaren over fantaseerde.
Hierna volgen hele lange weken. Ik voel me na mijn opname even redelijke oké, maar al snel gaat het weer bergafwaarts. Op zaterdag 22 mei 2021 word ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Ik ben dan 9 weken zwanger en al bijna 10 kilo afgevallen. Toen ik op Eerste Paasdag, begin april, de positieve test in mijn handen had, had ik niet gedacht dat alles zo zou lopen. Op dit punt heb ik al zo vaak gesmeekt om verlichting. Gesmeekt dat dit gevoel op zou houden. Ik krijg goed bedoelde beloftes van mensen om me heen dat ik het af moest wachten tot 12 weken. Dan zou het minder worden.
Maar 12 weken worden 16 weken. Daarna kan ik de medicijnen afbouwen, maar dat betekend weer meer misselijkheid. Hierdoor duurt het nog tot 20 weken voordat de misselijkheid een soort van dragelijk is. Wanneer ik terug aan het werk ga, worden de klachten weer erger door de prikkels. En dat terwijl ik het minimum van het minimum aan uren werk.
Gedurende de weken heb ik steeds meer moeite met mijn gedachten en gevoelens. Een hele lange tijd gaf ik mijn kindje de schuld van hoe ik ziek ik mij voelde. Ik keek op tegen de echo's, want desondanks dat alles goed was, ervaarde ik geen band. Zelfs de lieve schopjes in mijn buik zorgde niet echt voor dat zogenaamde 'roze wolk gevoel'. Er werd mij verzekerd dat dit heel normaal was, maar ik kon niet stoppen met het piekeren over deze gedachten en gevoelens.
Ik besloot hulp te vragen van een psycholoog. Het voelde niet eerlijk om het kleine mensje in mijn buik de schuld te geven voor iets wat mijn lichaam bij mij veroorzaakte. Gezien mijn situatie kreeg ik een spoedaanvraag. Ik ben 31 weken zwanger wanneer mijn behandeling start. Ik heb 11 weken op de "spoed"wachtlijst gestaan. In die 11 weken heb ik mijn best gedaan om de aanhoudende misselijkheid te negeren en te genieten van het kindje in mijn buik. Dit blijft een uitdaging, omdat de misselijkheid met de week toeneemt sinds de start van mijn derde trimester.
Aan het begin van mijn therapie geef ik aan minder te willen piekeren, meer te willen accepteren en vooral de laatste 9 weken van mijn zwangerschap te willen genieten. Het zou een intens traject worden die pas na mijn uitgerekende datum in december zou worden afgerond.
Na 6 weken keihard werken, veel praten en veel huilen, rond ik mijn therapie af. Ik ben dan 36 weken en 4 dagen zwanger. Op dit moment heb ik nog steeds een gruwelijke hekel aan het zwanger zijn, maar ik kan het nu los zien van de baby. In die 6 weken ben ik gelukmomentjes gaan zoeken in de kleine dingen die ik wel kon.
Het wassen van de rompertjes, de kleine outfitjes en de ini-mini sokjes. Oh, die lieve kleine baby sokjes. Samen prikken in de buik en kijken naar de reactie. Liedjes zingen. Outfits kiezen voor de zwangerschapshoot. Het bedje opmaken en de decoraties ophangen. Het huis alvast klaar maken voor de feestdagen.
En plotseling voelde ik het. Het was de avond van zaterdag 20 november 2021. De kerstboom stond sinds die middag op en de lampjes waren aan het stralen. Het besef dat ons kindje dit jaar nog samen met ons Kerst zal vieren. Nog eventjes en dan zijn we aan het kroelen op de bank. Ik werd overmand door liefde en geluk. Dit was de band die ik zo graag wilde en daar was hij dan eindelijk.
Op zondag 28 november 2021 is onze dochter Chloé Lucia Dymphna geboren met 38 weken en 1 dag. Ze woog precies 3500 gram en was 49 centimeter lang. Vanaf het moment dat ze op mijn borst kwam te liggen, was het alsof het leven altijd al zo hoorde te zijn. Ik kijk naar haar en denk keer op keer: "wauw, dit heb ik gewoon gedaan, dit is mij gewoon gelukt". Oh en die roze wolk? Ja, die heb ik gekregen en daar zit ik nog steeds op na al die tijd.
PS: herken je mijn verhaal, maar ervaar je niet de roze wolk? Weet dat dit normaal is. Zwanger zijn is gewoon verdomd zwaar en je mag er alles van haten. Dat deed ik ook. Daarnaast is bevallen ook een hele ervaring en ook daar mag je de tijd voor nemen om dit te verwerken. Dat doe ik ook nog steeds. Ook kent het zorgen voor een pasgeboren baby enorm pittige momenten en het is normaal hier moeite mee te hebben. Dat heb ik namelijk ook.
Aan alle mama's en mama's to be, you got this 💕.
Liefs, Samantha
Reactie plaatsen
Reacties