10 april 2019.
Mijn datum, mijn uitgerekende datum.
Groot stond er in de agenda BABY. Alhoewel ik mijn hele zwangerschap zo’n voorgevoel had dat ons zoontje eerder geboren zou worden. (spoiler alert ) dit gebeurde dus niet!
Ik was 29 weken zwanger toen ik moest stoppen met werken, het werd lichamelijk te zwaar.
De weken kropen voorbij, ik genoot van het niks doen. Lekker om rommelen in huis, leuke dingen met vrienden/familie. Maar ik had constant zo’n wachtend gevoel, ik kon niet wachten.. maar waarop wacht je dan precies?
14 april 2019.
Het was een mooie zondag, maar nog steeds geen baby. Ondertussen had ik alles al geprobeerd om de bevalling natuurlijk op te wekken ( verse ananas eten, tonic drinken etcetc )
S ’middags maakte wij een veel te lange wandeling in het bos, ik kon mijn schoenen amper dicht krijgen.. hallo vocht! Daarna gingen we voor de zoveelste keer voor het laatst een hapje buiten de deur eten.
Eenmaal in het restaurant kreeg ik enorme buikpijn, weeën? Voor weeën?Ik kon het moeilijk plaatsen, we lieten het eten staan en gingen gauw naar huis.Thuis ging ik onder een warme douche staan en trokken de krampen weg.Shit, vals alarm. Weer geen baby, inmiddels was mijn geduld op.
Een dag later hadden we eind van de middag een afspraak staan bij de verloskundige om te kijken of ik eventueel gestript zou kunnen worden. Eenmaal daar bleek ik al 4 a 5 cm ontsluiting te hebben. Waren die krampen gister toch ergens goed voor!
Tijdens het onderzoek raakte de verloskundige een stukje vlies waardoor ik wat vruchtwater verloor. Dat betekende dat de bevalling binnen zoveel uur op gang moest komen. We spraken af dat de verloskundige s ’avonds om 20:00 langs zou komen om de baby te checken.Zo gezegd zo gedaan, alles was in orde.
We keken rustig tv die avond en gingen vroeg naar bed, althans dat was het plan. Op het moment dat ik in bed wou stappen had ik het typische film moment. Ik hoorde wat knakken en verloor naar mijn idee best veel vruchtwater. Na ongeveer 10 minuten begonnen direct de weeën, buik en rug. Mazzel!
Rond 00:00 belde mijn vriend de verloskundige. Een aantal uur heb ik de weeën thuis opgevangen, voornamelijk onder de douche. Die rug weeën waren erg pittig ( van de buik weeënkan ik mij eigenlijk vrij weinig meer van herinneren )
Een aantal checks werden gedaan en tegen een uur of 03:00 werd tegen mij gezegd dat ik al op 8 a 9 cm ontsluiting zat! Ik voelde mij zo sterk, ondanks de pijn kon ik aardig focussen en was er een eind in zicht, althans dat dacht ik.
Later bleek dit allemaal niet zo te zijn, ik had nog maar 4 a 5 cm ontsluiting.Er was een fout gemaakt, ze hadden het niet goed gemeten en we moesten halsoverkop naar het ziekenhuis. Ik raakte in complete paniek, ik kon niet meer rustig ademen en werd naar de auto gebracht. Na een intense auto rit van een klein kwartier waren we in het ziekenhuis.
Ik werd aan de weeën opwekkers gelegd en zo verstreken de uren. Ik weet hier eigenlijk niet veel meer van af. Ik lag voornamelijk op mijn zij, de weeën proberen weg te puffen. In totale paniek, aan het roepen en schreeuwen, ik kon dit niet lang volhouden dat is wat in continu dacht.
Ik had mijn ogen dicht, ik kon alleen maar stemmen horen. Na een aantal uur mocht ik persen, dit duurde alleen zo verschrikkelijk lang, en de baby kon het laatste bochtje niet maken. Waardoor ik werd ingeknipt en mijn zoontje uiteindelijk d.m.v. de vacuümpomp is geboren op 16 april om 07:02.
Liefs Mirle
Reactie plaatsen
Reacties