Dat de weg naar een kindje een complete rollercoaster was voor Sandra en haar vriend daar is geen twijfel over mogelijk. Hieronder verteld ze haar verhaal over hun Mola zwangerschap.
Mijn vriend en ik zijn sinds 2010 bij elkaar, en inmiddels was een kleintje meer dan welkom!
In augustus 2017 maakten we nog een mooie reis naar Mexico en daarna waren we helemaal klaar voor een kleintje.
Ik stopte met de pil. De eerste maand was mijn cyclus 35 dagen. De maand erna ruim 50 en op gegeven moment heeft mijn cyclus wel 80 dagen geduurd. In het begin vond ik dit niet zo erg maar na 6 maanden wilde ik toch gaan kijken of het allemaal wel goed zat, of ik geen PCOS of iets anders had waardoor ik geen maandelijkse cyclus had. We kregen gelijk een verwijsbrief voor de gynaecoloog.
Vrijdag 18 juni 2018
Mijn vriend werkt voor zichzelf maar had toch besloten om mee te gaan naar de afspraak in het ziekenhuis, omdat ik mezelf nogal druk maakte. We legden ons verhaal uit, en kregen een inwendige echo om te kijken of er iets te zien zou zijn. Meteen vroeg de arts: “weet je dat je zwanger bent?” Mijn mond viel open, natuurlijk wisten wij dit niet want dan zaten wij hier niet! Maar er werd ons gelijk verteld dat er bloed in mijn baarmoeder zat en het geen mooi eitje was. Als het ter wereld zou komen zou het veelvoudig gehandicapt zijn en de kans op een miskraam was aanwezig. Wij hebben altijd gezegd dat wij deze zorg niet aan kunnen en dan liever geen kindje zouden willen. We werden naar huis gestuurd met wat informatie en konden de week erna terug komen om ons besluit te nemen. De week die volgde voelde ik mezelf ellendig en sliep ik slecht.
Vrijdag 22 juni 2018
We besloten een curettage te laten doen. We kregen opnieuw een inwendige echo. De echoscopiste verstijfde, zei dat het een mola was en liep eigenlijk meteen naar de arts! Mola? Wat is een mola, wat is er aan de hand? De arts kwam terug en keek mee en legde uit dat het inderdaad een mola zwangerschap was.
Een mola zwangerschap is een niet goed aangelegde zwangerschap wat er eigenlijk direct uit moet. Het is een soort duiventros wat kan vertakken naar de andere delen van het lichaam en zo kanker kan veroorzaken.
Wij hadden ons voorbereid op een curettage maar niet hierop! We zouden vandaag direct geholpen worden want de mola moest direct uit mijn lichaam!
We kregen nog wat informatie mee, want een mola zwangerschap is niet zomaar voorbij. Wekelijks bloed prikken en regelmatig naar het ziekenhuis voor gesprekjes en echo's om te kijken of je zwangerschapshormoon afneemt.
Om 3 uur in de middag werden we geholpen. Het zwaarste en moeilijkste moment was om afscheid te nemen van mijn vriend en naar de operatie kamer te gaan. Hij heeft mij later vertelt dat hij het zo moeilijk vond om mij zo achter te laten, maar we hadden geen keuze.
Rond half 5 was ik terug op de kamer en zag ik mijn lieve vriend weer. Ik kon alleen nog maar huilen. In wat voor rollercoaster waren we terechtgekomen. Maar ik was ergens opgelucht dat dit rare ‘ding’ uit mijn lichaam was. We kregen nog wat informatie mee en ik kon thuis verder herstellen.
De week erop begon het wekelijks bloedprikken, de telefoongesprekken met de arts en de ziekenhuisafspraken. En vooral het inlichten van ouders en naaste vrienden. Gelukkig zakte het zwangerschapshormoon voldoende. Ik weet niet meer op wel getal ik begon maar dat het naar onder de 5 moest onthield ik.
In augustus gingen we op vakantie en probeerden we te genieten en ons vooral even niet druk te maken over alle ellende. Begin september zou ik weer bloed gaan prikken. Ondertussen was ik opnieuw aan de pil gegaan omdat ze adviseren om binnen het jaar niet opnieuw zwanger te worden. Dus wilden we geen risico lopen.
Ik werd elke maandag gebeld omdat dit mijn vrije dag was en ik dan goed bereikbaar ben. Daar was de oproep van de arts, vol blijheid nam ik op. Maar de arts klonk minder blij. Hij vertelde dat het hormoon niet genoeg gezakt was en als het niet voldoende zakte de komende 2 weken ik chemo pillen moest gaan slikken om het te laten zakken. Weer iets waar ik me niet op had voorbereid, huilend belde ik mijn moeder en vriend op.
De weken die daarop volgde zakte het hormoon wel, alleen heel langzaam. Ik was zelf ondertussen het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Na weer een afspraak in het ziekenhuis trok de arts de conclusie dat mijn hormoon bleef hangen tussen de 8 en 10. Normaalgesproken zakt dit sneller, maar na 8 weken bloedprikken kwamen we niet verder. Hij vertelde dat het kon komen doordat ik aan de pil zat óf dat het een beginnend verschijnsel van de overgang was. Weer stortte mijn wereld even in. De overgang... dat zou inhouden dat onze kinderwens hier zou stoppen. Deze klap kwam heel hard aan, na al deze ellende ook nog eens in de overgang. Maar druk maken had geen zin, want ik kon niet stoppen met de pil want dat zou pas mogen na een jaar en dat zou in juni zijn en we zaten pas in december. Dus het enige wat we konden hopen was dat mijn cyclus op gang zou komen als ik later het jaar zou stoppen met de pil.
Augustus 2019
Weer brak de vakantietijd aan en we hadden wederom besloten om op vakantie te gaan en ons niet druk te maken en na de vakantie opnieuw te proberen. Voor mij voelde dit iets spannender als voor mijn vriend. Mijn kinderwens was ondertussen zo groot dat ik gewoon heel graag een kleintje wilde. Tot mijn grote geluk kwam mijn cyclus vrijwel meteen op gang. Dus niet in de overgang! we konden opnieuw proberen om een kindje te krijgen. Op dit moment was ik helemaal niet meer bezig met zwanger worden want de cyclus was er en het zou van zelf komen. Tot de maand erna mijn cyclus uitbleef en ik het toch wel een beetje benauwd kreeg. Dit kan 2 dingen betekenen en tot mijn grote vreugde waren wij weer zwanger van een klein wondertje!
De zwangerschap heb ik niet als fijn ervaren. Ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.
Maar ondertussen hebben we een manneke van een jaar, waar wij volop van genieten!
Liefs Sandra
Reactie plaatsen
Reacties
Ben als moeder van Sandra trots op der ,en genieten nu inderdaad van ons lieve kleinzoontje 💙
Wat een heftig verhaal, super stoer dat je dit deelt. Geniet van jullie kleine mannetje.