Onlangs zag ik volgende quote voorbijkomen: “I am proud of the woman I am today because I went through one hell of a time becoming her.” Een quote die me op het lijf geschreven is.
Ik ben altijd perfectionistisch geweest en erg kritisch voor mezelf. Ik wou de mensen om me heen trots maken. Ken je dat, dat je voor iedereen goed wil doen? Ik stortte me als puber op mijn schoolwerk en deed in mijn vrije tijd zo veel mogelijk wat er van me verwacht werd. Ik zette mezelf constant onder druk om het steeds beter te doen. Onbewust stapelde de stress zich op. Wat voor anderen een gevoel van stress is, was mijn ‘normaal’. In het eerste jaar aan de universiteit ben ik gecrasht. Jarenlang mezelf onder druk zetten en de opgebouwde stress die daarbij hoorde, hadden me gebroken. Ik kon niet meer ademen en het werd zwart voor mijn ogen. Noodgedwongen ging ik dichter bij huis studeren aan de hogeschool. Dan zou het wel beter gaan, dacht ik.
Mijn verhoogde stressniveau zorgde ervoor dat ik een gegeneraliseerde angststoornis ontwikkelde. Ik kreeg de ene paniekaanval na de andere. Het werd zo erg dat ik mijn studie niet kon afmaken. Van mijn sociale leven bleef ook niets meer over. Mijn vrienden van vroeger raakte ik kwijt, iets waar ik het nog steeds moeilijk mee heb. Ik begrijp het wel hoor. Het was voor mij onmogelijk geworden om op stap te gaan of om iets leuks te doen. Als je steeds afzegt, word je uiteindelijk niet meer gevraagd en dat begrijp ik. Het leek ook alsof ik geen interesse had in hen en ik had bovendien niets te vertellen. Want wat heb je te vertellen als je zelfs de sofa niet meer uit komt?
Ik raakte steeds dieper in de put. Geen vrienden, geen studie, geen diploma… Alles waar ik ooit zo trots op was geweest en hard voor had gewerkt, was verdwenen. Ik voelde me ook waardeloos. Hoe kon iemand nu nog trots op me zijn en van me houden?
Ik begon met therapie bij de psycholoog en kreeg antidepressiva voorgeschreven. Het voelde gek om zo veel dingen opnieuw te moeten leren. In dit proces heb ik veel steun gehad van mijn moeder. Ze heeft stap voor stap geholpen om mijn comfortzone weer uit te breiden. Ik ben haar daar oneindig dankbaar voor. Tegenover mijn vader heb ik me hierover altijd een beetje geschaamd ook al was dat helemaal niet nodig. Volgens mij is dat een daddy’s little girl-issue. Je vader is toch altijd een beetje je held en die wou ik niet teleurstellen. Als je jezelf bevindt in een situatie waarin je worstelt met een psychische kwetsbaarheid, vergt het heel wat moed om ervoor uit te komen. Mentaal welzijn is nog steeds een onderwerp dat op veel onbegrip stuit.
Toen het beter met me ging, leerde ik mijn man kennen. Hij begreep me en gaf me de ruimte en steun die ik nodig had om weer helemaal open te bloeien. Het was een lange weg, maar ik heb geleerd om de dingen los te laten. Als je een psychische kwetsbaarheid hebt, ben je niet zwakker dan een ander. In tegendeel. We moeten harder vechten in het dagelijkse leven.
Zwanger
Sinds ik mijn man ken, gaat alles weer z’n gangetje. Ik maakte mijn studie af, behaalde mijn diploma en we gingen samenwonen. In december 2019 raakte ik zwanger. We waren heel erg blij en konden niet wachten om het nieuws te delen. Toen we bij de 12 weken echo te horen kregen dat ons meisje gezond was, hebben we dan ook het nieuws gedeeld met de buitenwereld. Kort daarna ging de wereld in lockdown. Ik vond het mentaal zwaar om maandenlang alleen thuis te zitten. Het was mijn eerste zwangerschap en ik had niemand om het mee te delen. Mijn man werkte toen nog lange dagen als vrachtwagenchauffeur en door corona mochten we geen sociaal contact hebben met familie en vrienden. Ik ben er zeker van dat andere lockdownmama’s zich hierin in herkennen. De grote meerderheid van mijn familie en vrienden hebben me nooit zwanger gezien en hebben mijn dochter ook nog niet ontmoet. Als het binnenkort weer mag, kan mijn dochter waarschijnlijk al lopen. Ik vind het toch maar een vreemde gedachte. Ik heb geen last gehad van echte moodswings of iets dergelijks door de hormonen, maar ze beïnvloedden wel mijn angststoornis. De laatste maanden van mijn zwangerschap waren dan ook niet de gemakkelijkste. Desalniettemin was ik natuurlijk dolgelukkig dat onze prachtige dochter gezellig in mijn buik zat en mijn man en ik hebben met z’n tweetjes wel genoten van deze periode. In spanning zitten wachten tot de geboorte van je kindje is een gelukzalig gevoel.
In september 2020 werd Amelie geboren via een spoedkeizersnede. Ik werd op maandagavond ingeleid. De weeën kwamen goed op gang, maar omdat ik geen opening kreeg en de hartslag van Amelie bij elke wee naar 40 zakte, werd het op dinsdagavond een keizersnede. Op dat moment maakte me dat echt niet meer uit. De weeën hadden lang genoeg geduurd. We werden snel naar de operatiekamer gebracht.
Mijn man mocht achter me zitten op een stoel. Hij heeft de hele tijd over mijn hoofd geaaid. Hij weet dat ik daar rustig van word. Ik was heel erg onder de indruk van alles. Het was de eerste keer ooit dat ik geopereerd werd, dus ik was nerveus. Ik ben enorm dankbaar dat mijn man me rustig gehouden heeft. Ook de vroedvrouwen en anesthesisten waren erg lief en geruststellend. Ik heb me geen moment bang gevoeld. Overweldigd, dat wel, maar nooit bang. Na een kwartiertje werd Amelie geboren. Ze lieten haar kort even aan me zien en toen werd ze meegenomen voor controle bij de kinderarts.
Mijn man mocht mee. In de tijd dat mijn man en Amelie weg waren, bleven de vroedvrouwen dicht bij mij en vertelde dat alles in orde was. Kort daarna werd Amelie bij mij gelegd. Alle zorgen vielen van me af. Mijn kleine meid lag eindelijk op mijn borst. Nog niet in mijn armen, want die lagen nog vastgebonden voor de operatie, maar dat maakte niet uit. Ik werd klaargemaakt en mocht meteen naar mijn kamer omdat alles goed ging met ons. Amelie bleef bij mij liggen tot ze gedronken had. Ik voelde me heel erg rustig ondanks alles wat we de laatste 24 uur hadden meegemaakt.
Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap voelde ik me nog echt geen moeder. Ik vroeg me soms af of dat gevoel wel zou komen. Stel je voor dat ik toch niet gemaakt was om moeder te zijn? Toen ik Amelie voor het eerst in mijn armen had, wist ik dat die zorgen voor niets waren geweest. De clichés zijn zó waar. De liefde voor je kind is van een heel ander kaliber dan voor wie dan ook. Dit is mijn kleine meisje en ik zal altijd van haar houden.
Ik ben enorm trots op mijn man. Hij maakte zich ook zorgen over het papa zijn, maar heeft vanaf de eerste minuut de rol perfect op zich genomen. Ik kon de eerste dag nog niet uit bed dus moest mijn man alle luiers afhandelen, Amelie omkleden en in bad stoppen. Ik vond het heel jammer dat ik niet meteen mee kon doen, maar mijn hart liep over van liefde als ik mijn twee schatten bezig zag. Nu nog steeds trouwens. Het herstel van de keizersnede heeft lang geduurd. De eerste weken na de bevalling heeft mijn man veel werk gehad met zijn twee vrouwen. Mijn dochter is nu bijna 8 maanden oud en ik heb nog dagelijks last van mijn buik. Toch zou ik het zonder twijfel helemaal opnieuw doen.
Natuurlijk is het ouderschap zwaar. De slapeloze nachten, af en toe een ziek kindje, de eerste tandjes… Mijn man en ik liggen ’s avonds vaak uitgeput op de sofa. Toch zouden we niet meer terug willen naar ons oude leven. We houden zoveel van onze dochter en we ontdekken samen met haar de wereld.
Er zullen zeker nog moeilijke momenten komen, daar twijfel ik niet aan. Maar sinds Amelie in ons leven is, voel ik me nog sterker. We leven in onze eigen bubbel, nogal letterlijk in deze tijden, en we hebben het met z’n drietjes erg gezellig. Zolang we elkaar hebben, kan ik de wereld aan.
liefs Laura, 26, mama van Amelie
Reactie plaatsen
Reacties