Gastblog Lincy

De zwangerschap van Mila verliep geheel vlekkeloos, een heerlijke zwangerschap was het. Met 38 weken en 4 dagen braken spontaan mijn vliezen terwijl ik met mijn beste vriendin op onze bank een lekkere kop thee dronk. Het was 14:30u ’s middags en Cees was die dag vroeg uit zijn werk, super toevallig. Het vruchtwater was helder en er was nog geen reden voor de verloskundige om gelijk te komen. Dit kon nog dagen duren. Om 18:30u begonnen echter de weeën en toen had ik gelijk al 5cm ontsluiting.

Mijn grote wens was om thuis te bevallen en dat gebeurde in eerste instantie ook. Echter na 1 uur persen, was er nog geen vooruitgang en werd ik met spoed opgehaald door de ambulance. In het ziekenhuis nog 1 uur geperst en uiteindelijk kwam Mila op 18 augustus 2017 ter wereld. Totaal uitgeput was ze van de heftige bevalling. Mijn placenta kwam niet dus ik mocht gelijk door naar de O.K, waar ik drie liter bloed verloor. Het gekke is dat ik de bevalling zelf helemaal niet als heftig ervaren heb, terwijl het echt wel heel pittig moet zijn geweest. Ik dank dit aan het vakkundige bevallingsteam van het betreffende ziekenhuis.

Mila wordt in augustus alweer 4 jaar en gaat dan naar school. Time flies!

Toen Mila 1 jaar was, vonden wij het tijd voor een tweede kindje. Dit is voor sommige redelijk snel, maar wij wilden bewust geen groot leeftijdsverschil tussen de kinderen.Zo voorspoedig als alles bij Mila ging, zo ging het dit keer niet. Ik kreeg 2 miskramen achter elkaar en dacht toen eigenlijk dat het bij Mila zou blijven. Ik had het heel zwaar die periode, maar troostte mezelf ook met het idee dat wij Mila al hadden en we ons daar erg gelukkig mee prijzen.

Uiteindelijk mocht ik toch nog een keer dat euforische gevoel van een positieve zwangerschapstest ervaren en bleef dit kindje goed bij mij zitten. Op 18 november 2019 kwam Quinty ter wereld! Dit keer heb ik op aanraden van de artsen een geplande keizersnede gekregen. Mila had achteraf namelijk niet door het geboortekanaal gekund en dit wilden ze nu voorkomen. Daarnaast verliep deze zwangerschap helemaal niet vlekkeloos, ik kreeg er zwangerschapsdiabetes en zwangerschapscholestase bij als toetje. Hierdoor mocht ik met 38 weken en 3 dagen al bevallen van Quinty. Mijn lichaam was helemaal op.

Quinty wordt dit jaar alweer 2 jaar en is een super vrolijke dreumes, momenteel brabbelt ze in het Japans hele verhalen tegen ons, waar wij echt geen woord van begrijpen. Maar het is zo gezellig met haar in huis erbij.

Na het krijgen van twee gezonde meiden, voelden wij ons compleet. Om ons heen zijn er best wel wat mensen bij wie het zwanger worden helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Wij beseffen ons maar al te goed hoeveel mazzel wij gehad hebben. Om deze reden had ik besloten om mijn spiraal te laten verwijderen en eenmalig mijn eitjes te doneren aan een hele goede vriendin van mij. Hier hebben wij jaren over nagedacht, dit ging niet over 1 nacht ijs. Ik vond het een goed moment om nu te doen, want wij waren als gezin compleet en dachten na over steralisatie.

Mijn spiraal was er 14 dagen uit en ik begon me heel raar te voelen. Ik was op dat moment ook met een heel strikt dieet bezig en dacht dat het lag aan het veranderen van mijn eetpatroon. Zo heb ik dit een aantal dagen aangekeken en gingen wij een weekendje weg ter ere van mijn schoonvader zijn 60e verjaardag. Tijdens dat weekendje voelde ik me heel trillerig. Toen we thuiskwamen zei Mila uit het niks: ‘mama heb jij een baby in je buik’? Ik lachte het nog weg, maar dacht ergens wel dit zal toch niet. Ik had nog 6 zwangerschapstesten liggen, de over waren na Quinty. ‘Kan mij het schelen’ dacht ik, ze moeten anders toch weg, ‘ik doe er gewoon 1!’

.

Het was midden op de dag en ik was nog helemaal niet overtijd, dus ik dacht nou dit wordt sowieso een negatieve test, maar dan kunnen we weer door. Ik plaste op het staafje en hoewel een derde kindje totaal nooit in ons hoofd opgekomen was, mede ook doordat dat in ons huidige huis echt niet past, voelde ik me toch weer net als met Mila en Quinty tijdens het testen. Zenuwachtig en hoopvol. Vrijwel meteen kwamen er twee streepjes te staan en moest ik heel erg hard huilen. ‘Hoe ga ik dit aan Cees vertellen?’ was het eerste wat ik dacht. Zelf was ik meteen blij, want na 2 miskramen besef je je maar al te goed dat dit een wonder is en dit wonder was ons gewoon nog een keer gegeven. Ik wist alleen dat Cees enorm zou schrikken, dit betekende namelijk meteen: wij moeten ons droomhuis verkopen.

Ik had gelijk, Cees was enorm in shock. Waar Cees altijd meteen overal beren op de weg ziet, denk ik altijd in mogelijkheden. We hebben het nieuws vrijwel meteen gedeeld met onze ouders, omdat wij dit echt even kwijt moesten. Onze ouders zagen het niet aankomen, maar waren wel blij en dat stelde Cees ook meer gerust.

We pakten de spreekwoordelijke koe maar gelijk bij de horens. Ons huis ging kort na de goede echo en nipt test, in de verkoop en was binnen 4 dagen verkocht!

We hebben een mooi nieuw huis gekocht, waar we eind juli in zullen trekken. Een huis in Edam, aan de rand van Volendam, aan een natuurpark, met heel veel groen, een grote tuin en 4 slaapkamers. Momenteel ben ik 34 weken zwanger van onze derde dochter, ons cadeautjeen zij zal haar eerste weken, net als haar zussen, doorbrengen in ons droomhuis in het centrum van Volendam. Dit keer zal de bevalling weer een keizersnede worden en wij hopen dat dit op 18 juni zal gebeuren. Dan zijn alle drie de meiden op de 18e geboren. Daarnaast verhuizen we ook nog eens van nummer 18, naar nummer 18. Echt ons geluksgetal dus!

Met een klein beetje pijn in ons hart zullen we ons avontuur als gezin elders voortzetten, maar we kijken terug op mooie herinneringen aan dit huis en we verheugen ons op de herinneringen die ons volgende huis zal gaan brengen!

Vind je het nou leuk om dit avontuur op de voet te blijvenvolgen? Dan kan dat op instagram!

Liefs Lincy