Dat een bevalling niet altijd soepel verloopt kan Samantha over meepraten. Benieuwd naar haar bevallingsverhaal, lees dan snel verder.
21 oktober 2020. De stofzuiger is kapot en ik wil diezelfde middag nog een nieuwe stofzuiger. Er is nog geen enkel teken dat de bevalling beginnen zal op korte termijn, een middag zonder slaap kan dus wel. Nadat Dion klaar is met werken gaan we naar de stad. Een roze Hetty wordt het. Eenmaal besteld en naar huis besluiten we toch maar even eten te halen. Zin om te koken heb ik totaal niet. Het wordt een kapsalon met enorm veel knoflooksaus. Na het eten gaan we vroeg naar bed, ik ben toch wel moe na zo'n lange dag en wil graag slapen. Op bed kijken we nog even tv als ik rond 22.00 iets voel knappen bovenin m'n buik. "Ik voel iets knappen Dion." "Het zal wel niks zijn, we hebben al vaak genoeg gedacht dat het was begonnen en nooit was dat zo." zei hij.
Ik lag heerlijk te slapen, ik herinner me dat ik droomde over Martien Meiland toen ik opeens wakker schrok van een plas water in bed. "Dion, wordt wakker, m'n vliezen zijn gebroken!" Riep ik hysterisch. Ik maakte een foto, appte m'n moeder, zus en schoonfamilie en haalde het natte beddengoed eraf. Dion was erg moe en niet fit van werk. Zijn eerste reactie was "oké, ik ga weer slapen."
Na een tijdje belde ik de verloskundige. De weeën kwamen toen al regelmatig. Ze begonnen ongeveer een minuut of 10 na het wakker worden. Ze zei dat het wel eens vals alarm kon zijn, maar wilde toch komen. Ik was namelijk al 40.6 weken. Ze was hier rond 00.30 en controleerde of het echt vruchtwater was. Dit was het. Ze gaf me het advies om nog even te slapen en 2 paracetamol te nemen. Ik heb paracetamol genomen, maar slapen lukte niet meer. De weeën kwamen direct om de 1,5-2 minuten en bleven evenlang aanhouden. Het was nog prima te doen. Ik wilde thuis bevallen en de verloskundige zei daarom dat we iets voor 8 uur naar de praktijk konden komen. Ze zou dan kijken hoe ver ik was.
Het was 02.00 toen m'n vriend weer moest bellen. De weeën werden heftiger en ik had een "gek" gevoel. Thuis bevallen was geen optie meer. M'n lichaam werd zo onrustig en ik had steeds in m'n hoofd dat een thuisbevalling niet goed zou eindigen. De verloskundige kwam weer, toucheerde en ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben. Op naar het ziekenhuis! We kwamen om 02.48 aan en ik werd direct gemonitord. Alles was goed en de autorit was prima te doen. Ik mocht me settelen en lekker douchen. Tijdens het douchen werden de weeën alsmaar heftiger en heftiger. Ik kon niet meer. Om 04.00 vroeg ik hoeveel ontsluiting ik had. "4 cm. Samantha, je moet rustig blijven." Zei de verloskundige. Ik vroeg om een epidurale en deze wilden ze klaarmaken. Ik was zover heen en verging van de pijn. Liggen kon ik niet en ik wilde uit het raam springen. Niemand had door dat ik ondertussen een weeënstorm had. Wederom hadden ze de CTG aangesloten en het zag er niet goed uit. De hartslag zakte en zakte. Op het laagst was deze maar 37 slagen per minuut. Maar omdat ik niet kon liggen deed ik er alles aan om van het bed af te komen en trok alle CTG draden mee. Op dat moment zei ik dat het me niets uitmaakte dat zijn hartslag zo slecht was, maar vanbinnen brak ik. Ik wilde hem niet verliezen.
Alles lag klaar voor de ruggenprik. Ze zouden het katheter zetten. De gynaecoloog kwam de kamer binnen en wilde toucheren. Ze begon te roepen, terwijl de deur nog openstond, "ik zie het hoofdje, ze moet NU persen!" Dit was om 06.02. Na een paar keer persen vroeg ik of het hoofdje al stond. Van de hele bevalling was ik hier nog het meest bang voor. Het stelde me ook enorm teleur toen ze zei dat deze nog niet stond. Ondertussen trok de verloskundige alles uit en stond de kamer vol met personeel om mij rustig te houden en mij op bed te houden. Er werd geschreeuwd en geschreeuwd. Opeens hoorde ik "Hij moet NU komen! Bij deze wee! Anders overleefd hij het niet en ik ga je NU knippen!" Na die wee is hij geboren. In totaal heb ik 18 minuten geperst. Ik heb ongeveer 5 keer moeten persen hiervoor. Dit zal, gezien de hoeveelheid knoflook, niet echt fijn geweest zijn voor het personeel 🤭
22•10•2020
06.20
50 CM
3185Gr.
Chez Marius is geboren.
Ons dysmatuurtje. 💙
Achteraf was de foetale nood verklaarbaar. Hij was zo klein en z'n lichaampje moest zo hard werken, dit werd hem bijna fataal. Maar hij leeft, hij ademt
en hij is gezond. 💙
Direct na de bevalling ben ik gehecht, ik ben tot m'n bil ingeknipt en de gynaecoloog deed me ontzettend pijn. De verdovingen werkten niet, maar ondanks ik dit aangaf ging ze door met hechten. Het hechtdraad kwam in de knoop en toch bleef ze eraan trekken. Ze zei dat ze alleen op die manier de knoop eruit kreeg. Maar het was alle pijn zo waard, ik zei direct na de bevalling dat ik het zo nog 1000 x wilde overdoen.
Omdat Chez dysmatuur was moesten wij een nachtje blijven. De volgende dag gingen we naar huis en kon het genieten beginnen. 💙
Groetjes,
Samantha!
Reactie plaatsen
Reacties