Benieuwd naar het bevallingsverhaal van Kim lees dan snel verder.
Op 14 september 2020 had ik in de ochtend een afspraak bij de verloskundige. De 40 weken waren 2 dagen geleden gepasseerd dus er werd gekeken of ik die ochtend gestript kon worden. Ik nam plaats en na een kort onderzoekje was het duidelijk, ik kon gestript worden. Het zegt niks maar het idee dat het iets op gang kon helpen vond ik toch wel fijn. De verloskundige was een begin aan het maken en tussendoor kletsen we vrolijk verder.
Ze vertelde dat bij haar regelmatig de vliezen braken bij een strippoging. Ze had het nog niet gezegd en ik voelde wat lopen, ja hoor vliezen gebroken.
Dat voelt toch wel raar en ondanks dat er verder nog niks aan de hand was vond ik het toch spannend. Ik mocht lekker naar huis en afwachten wat mijn lichaam zou gaan doen.
Het was 11.00 uur toen ik thuis de tuin instapte. Het was prachtig weer dus besloot ervan te genieten. Al snel had ik geen rust meer en liep ik heen en weer of hing over de stoel heen. Hè wat was dat nu toch steeds, het was 11.30 uur, ik kon toch niet al weeën hebben? Toch maar even een appje naar mijn vriend dat het begon te rommelen. Die belde meteen dat hij al onderweg naar huis was. Zenuwachtig haha.
Ik besloot dat ik even onder de douche wilde stappen. Zogezegd, zo gedaan, maar het viel niet mee. Ik wist het zeker dit moesten weeën zijn. Snel de douche uit en op bed liggen, even rustig worden.
De verloskundige zou ik om 18.00 bellen om te laten weten hoe het ervoor stond, maar om 13.30 vond mijn vriend het genoeg geweest en belde haar op. Ze kwam er met haar stagiaire meteen aan. Wow al 4 cm ontsluiting. We wilden in het ziekenhuis bevallen dus besloten al die kant op te rijden.
15.00 uur, ik was gesetteld in mijn kamer en had gehoopt even te kunnen rusten maar help een weeën storm.
Inmiddels 6 cm dat ging snel. Ik kon prima in mijn groene cirkel blijven maar besloot toch om even lekker in bad te liggen. Ik had in bad al last van persdrang en heel voorzichtig mocht ik toegeven aan dat gevoel. Ik denk dat ik alles bij elkaar 2 uur in het warme water heb gelegen, maar toen sloeg de warmte mij om de oren. Eruit, NU!
Terug op de kamer zat ik op 9 cm. Bijna is het zover ging het door mijn hoofd.
Helaas was niets minder waar. Mijn lichaam vond het genoeg geweest en de weeën namen af. Sterker nog ze waren helemaal verdwenen.
Die laatste cm liet dan ook op zich wachten en wachten en wachten...
Uiteindelijk werd besloten om mij dan toch medisch te maken en ik werd overgedragen aan het ziekenhuis. Het laatste wat ik wilde, maar op dat moment geen andere keus. Mijn eigen verloskundige en de stagiaire waren zo lief om toch bij mij te blijven. Zo fijn!
Een Infuus werd aangesloten. Weeën opwekkers, die laatste cm zou zo gepiept zijn nu.
Ook dat was te optimistisch, want het infuus werd om de 20 min omhoog gezet. Na lang wachten kwamen de weeën weer op gang en mocht ik eindelijk om 21.45 uur gaan persen. Halleluja wat een opluchting was dat!
Ik had er zin in, goed luisteren naar de verloskundige en dan zou ik heel snel mijn kleine mannetje in mijn armen houden.
Het ging eigenlijk heel goed en iedereen stond mij vol goede moed aan te moedigen.
Toch duurde en duurde en duurde het weer lang. Ik had weeën dus wat was het probleem dan nu weer?
Er werd verteld je kleine man ligt als sterrenkijker, iets lastiger maar jij kunt dit. Natuurlijk kan ik dat, ik wil mijn zoontje ontmoeten.
Na een uur persen nog geen baby in mijn armen. Hij werd goed in de gaten gehouden en leek er weinig last van te hebben. Dus door!
Beetje bij beetje werd duidelijk waarom het zo moeizaam ging. Geen sterrenkijker, maar een voorhoofdsligging. (Google het maar) Auw!
Ik wist wat het inhield en wist ook dat het eigenlijk onmogelijk is om zo te bevallen. Dat het normaal altijd een keizersnede zal worden, maar mijn zoontje lag al te ver in het geboortekanaal. Ik had geen keus en moest echt door. Door goed te luisteren en mijn lichaam te gebruiken werd eindelijk om 23.19 uur, na 1.5 uur persen ons zoontje geboren. Eindelijk nu kunnen we genieten! Althans dat dachten wij... ook dat verliep anders.
Mijn placenta kwam niet, geen beweging in te krijgen. Hup naar de OK. Manuele verwijdering onder narcose.
Daar zat papa dan zonder mij! Ik heb zoveel belangrijke eerste momentjes gemist. Het eerste moment huid op huid was maar heel kort, het wegen, het aankleden.
(Gelukkig was fotograaf sanopho aanwezig dus heb toch veel terug kunnen zien later)
Midden in de nacht werd ik teruggebracht naar de kamer, we moesten blijven want in de OK verloor ik 2 liter bloed.
Eenmaal gesetteld kreeg ik mijn zoontje in mijn armen, maar wat zag hij er scheef en verfrommeld uit.
Door alle hectiek was mij dat nog niet opgevallen. Mijn vriend vertelde dat de kinderarts die nacht nog zou komen. WAT, waarom?
Ze denken dat hij een chromosoomafwijking heeft. Je zou denken je wereld stort even in, maar mijn moedergevoelens waren zo massaal aanwezig, het was mijn zoon! En ik hield van hem!
Natuurlijk hebben we in spanning afgewacht en is er een heel uitgebreid onderzoek gedaan. Mijn vriend heeft het heel zwaar gehad tijdens het wachten op de uitslagen.
2 maanden na zijn geboorte hebben we alle uitslagen binnengekregen en ons kindje is helemaal gezond! Ja hij zag er verfrommeld uit de eerste paar dagen van zijn leven, hij had zo ontzettend klem gezeten door de voorhoofdsligging. Alles is helemaal goed gekomen en nu genieten we volop van een blij en vrolijk kind wat alweer bijna 8 maanden is!
Stop de tijd, wat gaat het snel!
Liefs Kim
Reactie plaatsen
Reacties