Hoihoi Allemaal,
zal ik mezelf even voorstellen! ik ben Denise 27 jaar en kom uit het Brabantse Raamsdonksveer. Ik ben 8 jaar samen met Guido en samen hebben wij twee mooie dochters. Jet is in oktober 2018 geboren dus zit nu midden in de peuterpubertijd wat af en toe de gezelligheid in huize Coenen flink op zijn kop kan zetten. Fem is in juni 2020 geboren en begint nu wat actie te ondernemen want op haar billen komt ze overal. Ik werk 3 dagen in de week op een kinderdagverblijf.
Ik vind het super leuk om een gastblog te schrijven voor houseofmoms.
15 november 2017 krijg ik het leukste kadootje wat ik me toen kon wensen een kaartje en een kadobon van de plaatselijke babywinkel. Met de tekst ook ik ben er klaar voor laten we het doen!
Twee dagen later zit ik bij de huisarts om me spiraaltje te laten verwijderen. Daar wordt ons verteld dat het wel even kan duren voor je hormonen op orde zijn. Door het verloop van de zwangerschappen in de familie willen we graag vroeg beginnen met kinderen omdat we goed weten dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Al vrij snel komt mijn menstruatie toch regelmatig op gang.
9 februari 2018 om 06:00 snel voor me werk doe ik even een test voor de Brabantse lezeressen die begrijpen dit. Het is carnaval heel het weekend zit het huis vol met hele gezellige vrienden maar ook met heeel veel bier. Terwijl ik me eigen aankleed loop ik langs de test en zie ik opeens dat er twee streepjes zijn. Zo onverwachts en snel dat er een positieve test lag dat had ik niet verwacht. Heel snel bel ik vanuit de auto me vriend, die voordat ik iets kan zeggen al riep; Je bent zwanger! zo blij en gelukkig. Maar hoe ga je dit verbergen met carnaval als je normaal gesproken altijd lekker een biertje meedrinkt.
De dag vloog voorbij en s’avonds vieren we carnaval als ik opeens misselijk word. Me moeder komt me ophalen zodat de rest nog gezellig carnaval kan vieren. In de auto zegt ze nog nou je begint een oud wijf te worden… joe mam bedankt! hahaha.
De volgende dag gaan we bij me ouders en zus op visite en vertellen we dat ik zwanger ben.Die hadden het nog niet verwacht maar zijn super blij. We vieren het hele weekend nog gezellig carnaval onze lieve vrienden en familie. Later in de week vertellen we het ook aan mijn schoonfamilie.
27 maart wordt de definitieve uitgerekende datum vastgesteld 12-10-2018 daarna maken we het wereldkundig via facebook. In de dagen daarvoor hebben we het aan de naaste familie met een leuke foto bekend gemaakt
In de dagen daarna heb ik nog flink last van de misselijkheid. 22 Februari hebben we een afspraak bij de gynaecoloog in verband met een afwijking in mijn bloed factor V leiden. De eerste echo wordt daar gelijk gemaakt. Na het gesprek kunnen we gewoon onder controle komen bij de verloskundige, alleen prik ik 6 weken lang na de bevalling een spuit tegen trombose.
30 april nodigen we familie uit en snijden we een taart aan waarvan de binnenkant de kleur is van het geslacht. Het is ROZE!
De controles bij de verloskundige verlopen voorspoedige en uiteindelijk krijg ik medicijnen tegen de misselijkheid. Het eten gaat steeds beter alleen gekookte groente blijft geen succes. Maar dat is te doen.
In juni gaan we voor de laatste keer nog met zijn tweetjes een weekje naar Tenerife, heerlijk. Omdat mama worden mijn meisjesdroom was wist ik al heel lang welke kinderwagen ik graag wilde en ook hoe de kinderen zouden gaan heten. Maar toen kwam daar een wederhelft die een hele andere smaak had zo jammer. Dus hebben we uiteindelijk maar geswiped met babynamen zo kwamen tot de naam van ons meisje.
In de zomervakantie werk ik nog een paar weken door totdat ik 35 weken zwanger ben. Daarna kan ik eindelijk gaan genieten van me verlof. Het is nog prachtig weer dus kan ik nog lekker met vriendinnen naar het strand en zwembad. Ook heb ik nog een hele leuke babyshower en maak ik de laatste dingetjes thuis klaar voor de komst van onze kleine meid.
Al snel komen de kwaaltjes, zere rug en misselijk weer terug. Blijft toch gek als je 40 uur in de week werkt is er niks aan de hand maar als je met verlof gaat, je de kwaaltjes krijgt. De weken vliegen door de leuke activiteiten voorbij.
Het is maandag 1 oktober 2018 als ik ’s morgens wakker word met een futloos gevoel. De dagen erna blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm vermoeid. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn? Donderdag voel ik me weer iets fitter, dus ik kleed me weer leuk aan en ga gezellige dingen doen met mijn vriendinnen en mijn moeder. Ook heb ik nog een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. De zaterdagavond besluiten samen lekker uit eten te gaan.
Zondagmorgen, 7.00 uur. Als we wakker worden, vragen we ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen en liggen dit weekend in Rotterdam. We besluiten daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15.00 uur verlies ik een klein beetje vruchtwater, dus gaan we om 15.15 uur terug naar huis. We verzoeken mijn zusje om nog maar niets tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren! Tijdens de rit naar huis heeft Guido meerdere keren het idee dat het wel eens een snelweg bevalling zou kunnen worden. Dit heeft hij mij pas achteraf verteld, godzijdank… Rond 16.00 uur zijn we thuis en heb ik al weeën. We bellen de verloskundige en zij vertelt dat ik 2 uur lang om de 5 minuten weeën moet hebben. Mocht het eerder heftiger worden, dan mogen we uiteraard terugbellen.
Maar als ik naar boven ga lijkt het toch wat minder te worden. Als ik op bed lig krijg ik toch meer pijn in me rug. Ik loop wat heen en weer tussen de toilet en de slaapkamer. Als ik op de toilet zit voel ik opeens een gek gevoel, ik roep mijn vriend en vertel hem dat hij de verloskundige moet bellen want ze komt eraan. De verloskundige vertelt tegen Guido dat het waarschijnlijk het indalen is van het kindje maar dat ze eraan komt. Omdat het zondag is moet ze vanuit huis komen en duurt dat ongeveer 20 minuten. Guido haalt me van de toilet af en brengt me naar de slaapkamer. Omdat ons bed op klossen staat kan ik er niet meer in stappen. Ik staan aan de rand van het bed en probeer de weeën op te vangen.
De verloskundige belt nogmaals om te vragen hoe het gaat. Guido vertelt haar dat het toch echt begonnen is. De verloskundige handelt snel en vertelt Guido aan de telefoon wat hij allemaal klaar moet zetten. Ik begin bloed te verliezen en roep dat hij handdoeken moet pakken, net op het moment dat hij binnen komt zie ik via de spiegel achter mij het hoofdje van ons kindje en daar is ze! Door de snelheid valt ze op grond. Gelijk pakt Guido haar van de grond door de val is de navelstreng gescheurd en stopt het bij haar gelijk met bloedde. We wikkelen haar in een handdoek en Guido helpt mij op het bed. De verloskundig heeft alles via de telefoon meegekregen en helpt Guido verder. Hij masseert mijn buik voor de placenta maar dat lukt hem niet, na 10 minuten is de verloskundige er en met een prik lukt het uiteindelijk om hem eruit te krijgen. Vrij snel daarna is de kraamzorg er en neemt haar snel over om haar aan te kleden. Pas daarna is er tijd om te vragen hoe ze eigenlijk heet onze lieve Jet. Door de tijd dat ze bij mij heeft gelegen is ze ver afgekoeld en moet ze lekker een pyjamaatje aan. Guido geeft haar een flesje en ze proberen haar lekker warm te maken met een kruikje. Na een telefoontje met de kinderarts wordt er besloten dat we toch naar het ziekenhuis moeten, haar temperatuur blijft maar dalen i.p.v stijgen en ook door de val willen ze haar toch graag zien.
Jet wordt opgenomen op de afdeling neonatologie en Guido en ik mogen blijven op de kraamafdeling. Na 2 uurtjes is ze weer opgewarmd in een couveuse maar pas de volgende dag wordt er een echo gemaakt van haar hoofdje.
s’nachts houd Jet de verpleegkundige flink bezig want ze stopt regelmatig met ademen. De ochtend erna wordt er een echo van haar hoofdje gemaakt maar gelukkig is er niks aan de hand. Toch mogen we niet naar huis want Jet stopte s’nachts een aantal keer met ademen wat ze toch even in de gaten willen houden.
De dag erna kregen we te horen dat alles goed is en we naar huis mogen.
De eerste bevalling totaal geen idee wat ik moest verwachten. Maar dit had ik nooit verwacht. Wat ben ik ontzettend trots op Guido hoe we dit samen hebben gedaan.
Liefs Denise
Reactie plaatsen
Reacties
Wauw, wat heftig dit! Heel mooi hoe je vriend dit heeft aangepakt!