Van het kastje naar de muur
Ons zoontje is geboren in maart 2020. Een prachtig ventje van ruim 3900 gram.
Waar ik tijdens de geboorte even schrok, omdat hij niet 'huilend' ter wereld kwam, heeft hij de eerste maanden heel veel van dat gemiste huilen ingehaald. De eerste nacht sliep hij bijna alleen maar, logisch natuurlijk na zo'n lange bevalling van ruim 21 uur. Even bijkomen dus!
Uiteindelijk volgende er eindeloze en slapeloze nachten (en dagen). Onze kleine man was zo ontzettend onrustige en sliep gewoon bijna niet.
Normaal gesproken zouden bijvoorbeeld opa's en oma's of andere familieleden of vrienden komen helpen, zodat je even wat rust kon pakken. Maar vanwege de, toen pas net bekende, corona, hebben wij de eerste weken géén mensen over de vloer gehad. Alleen de kraamhulp de eerste paar dagen.
I.v.m privacy is deze afbeelding een stock afbeelding.
We waren op zoek naar de juiste hulp en handvatten. Zo lieten we ons uit bij de jeugd(wijk)verpleegkundige. Zij kwam bij ons thuis, luisterde ons verhaal aan en stelde een plan op. Vervolgens is ze later nog een keer terug gekomen om Daley te kunnen observeren.
Het aanbrengen van ritme leek volgens de verpleegkundige een stap in de goede richting. Als kersverse ouders, neem je aan dat wat, in onze ogen een deskundige op het gebied van baby's is , zegt, ook zou kloppen.
Nog meer slapeloze nachten volgden. 'Veel ouders hebben hier de eerste periode mee te maken' bleef ik maar denken om onszelf hoop te geven dat we hierin niet de enige zouden zijn. 'Het kan altijd erger' was een ook gedachte die regelmatig rondspookten door onze hoofden.
Wat we ook probeerden, het werkte niet. Ons zoontje ging niet beter slapen, hij werd niet rustiger en de krampjes namen toe. Mijn moederhart zei dat er meer aan de hand was, dus we besloten contact op te nemen met het ziekenhuis.
Zodoende kwamen we in het ziekenhuis op ongeveer 30 km verderop terecht. Er volgde een gesprek met de kinderarts van het ziekenhuis. Vanwege covid mocht slechts één van ons bij het gesprek aanwezig zijn en de anders kon via facetime 'meepraten'. Als ik hier achteraf over nadenk, is dat eigenlijk absurd. Maargoed.
De kinderarts begreep dat er gehandeld moest worden en we mochten kiezen voor een interne behandeling of een behandeling op de polikliniek. Gezien het feit dat we zo snel en zo goed mogelijk geholpen wilden worden, kozen wij voor een observatie in het ziekenhuis.
Ons zoontje werd een aantal dagen later al opgenomen. Vol goede moed stapte we dit traject in. Gelukkig mochten wij tijdens de observatie wel allebei aanwezig zijn in het ziekenhuis. Een aantal uur na het settelen op onze kamer, kreeg ons zoontje een echo. 'Fijn, ze gaan nu echt verder kijken!' Ook kwam er een pedagogisch medewerkster met ons praten over de situatie. Zij stelde ons op ons gemak, bood een luisterend oor en gaf tips.
Uiteindelijk bleek al snel dat ze ons niet de hulp boden die ze van te voren geschetst hadden.
Zo zou er tijdens de observatie gekeken worden naar hij wij bepaalde dingen deden. De verpleegkundigen zouden niks anders mogen doen / geen dingen zomaar mogen aanpassen, maar dit gebeurde dus wel. We wilden de nacht nog even aankijken.
De verpleegkundigen raadden ons aan om samen thuis te slapen en de zorg voor ons zoontje aan hun over te laten. Dit voelde niet goed na alles wat er toen al was voorgevallen. Zodoende bleef ik, wel op een andere kamer, in het ziekenhuis slapen. Ze gaven aan dat ze de zorg voor hem op zich zouden nemen, zodat ik misschien toch nog wat rust kon pakken. 'Fijn!' dacht ik nog. Totdat op 06:00u op de deur werd geklopt of ik zelf mijn zoontje de fles wilde gaan geven, want hij was wakker en ze moesten andere kinderen verzorgen..
De volgende dag hebben wij een gesprek aangevraagd met zowel de kinderarts als de pedagogisch medewerkster en hebben we ons ongenoegen van de verpleegkundigen geuit. Ze wilden ons graag verder helpen. Echter op de vraag wat ze nog meer voor ons konden betekenen, konden ze op dat moment niet echt een antwoord geven, want 'het is bijna weekend, dus dan zijn er geen specialisten aanwezig'. We hadden zelf al een aantal keer aangegeven dat we dachten dat ons zoontje last had van de melk die hij kreeg, hij zat namelijk vrijwel meteen onder de vlekken over zijn gehele lichaam en hij had ontiegelijk veel last van krampjes. De kinderarts vond stellig dat hij géén koemelkallergie had; hij had wel enkele symptomen, maar niet alles.
Na dit gesprek hebben wij besloten naar huis te gaan. Het voelde niet fijn in dit ziekenhuis; we voelden ons niet gehoord.
Nog voordat we in dit ziekenhuis terecht konden, hadden we al een afspraak staan in een ander ziekenhuis. Echter konden we daar pas enkele weken later terecht. We wilden destijds zo snel mogelijk geholpen worden dus we gingen voor het ziekenhuis waar we meteen terecht konden.
Tussen de afspraken van de twee ziekenhuizen in hebben we nog contact met de jeugd(wijk)verpleegkundige. 'Wat kunnen we nu nog doen?' Zij stelde ons voor om te gaan starten met pepti voeding.
Mijn moederhart zei vanaf het begin al zo overduidelijk dat het dit moest zijn, dus we zijn toen direct gestart met deze koemelkvrije voeding.
Tussentijds konden we in het andere ziekenhuis terecht, waar de kinderarts ons verhaal aanhoorde. Zij gaf ook vrijwel meteen aan dat dit overduidelijk symptomen waren van een koemelkallergie. Daarnaast waren we toen al eventjes met de pepti voeding bezig; en in de tussentijd hadden we al een heel ander kindje gekregen.
Dat de kinderarts ons de bevestiging gaf en het vermoeden wat we al die tijd hadden, bevestigde, voelden we ons onbeschrijfelijk goed.
Ons zoontje kreeg na een week of 4 een terugval. Echter konden we direct met de kinderarts schakelen en kregen we een nog iets andere voeding; Nutramigen. Deze voeding is zowel koemelk- als lactosevrij. Tot op de dag van vandaag krijgt ons zoontje deze voeding.
Nu hij afgelopen maand één jaar is geworden, wordt er wel een dubbelblinde test uitgevoerd, om te kijken of hij over de allergie heen is gegroeid of niet. We zitten nu middenin deze tests en hopen op een positieve uitkomst!
Liefs,
Naomi
Reactie plaatsen
Reacties