Gastblog Marloes #5

Drie jaar lang, of beter gezegd kort mocht onze dochter genieten van haar vader om haar heen. Mocht je genieten en toekijken hoe onze dochter zich ontpopte van een heerlijke baby naar een eigenwijze peuter. Nu bijna 3 jaar lang groeit ze op als eigenwijze kleuter, wetend dat papa onze superheld is. Beseffen we steeds meer hoeveel je van haar moet missen. Nu ze mijlpaal na mijlpaal behaalt ben je als ouder zo trots. Dan vertel ik onze dochter dat ik zeker weet dat je trots op haar bent en dat je mee kijkt en mee geniet. Op wat van manier dan ook. Maar alles is dubbel, zo trots en tegelijkertijd ook onwijs verdrietig dat jij dit niet mag meemaken. Dat we dit niet met jou kunnen delen. Je bent onderdeel van ons gezin. Misschien niet meer zichtbaar voor anderen, maar nog zo voelbaar voor ons.

De angst dat de mooie herinneringen vervagen spookt altijd in mijn hoofd. Juist dat enige wat we nog van jou hebben. Ik wil niet vergeten hoe jouw stem klonk, hoe je rook, wie je was en wat je deed. Ik wil niet dat het vervaagt maar dat het voor altijd dicht bij ons blijft. Ik zou er alles aan doen om gewoon nog één keer met je te kunnen knuffelen, vertellen hoeveel ik van je hou, kussen, vast te houden en gewoon te zien. Nog veel liever zou ik willen dat onze dochter gewoon nog één keer haar vader kan knuffelen. Ik weet dat het niet kan. En al zou het kunnen, dan zal die ene keer alsnog niet genoeg zijn. Zouden we nog veel meer tijd met je willen. Ik wilde dat het kon! Want juist de herinneringen aan onze liefde houdt ons op de been.