Gastblog Marloes #4

Onze dochter kan jou dit jaar niet al weken plagen over haar cadeau voor jou. Geen oneindig veel hints over wat ze heeft gemaakt, waar het dan verstopt ligt en dat ze het dan stiekem toch verklapt. Deze kleine dingen mis ik zo enorm. Dit jaar is er meer besef. Niet alleen bij mij als moeder, maar ook bij onze kleine meid. Mijn moederhart breekt als ik haar verdrietig van school haal, als ze verteld dat ze haar papa mist. Omdat ze dit jaar beseft dat de andere kinderen nog wel een vader hebben.  Dit jaar ziet ze het verschil. Begrijpt zij dat jij nooit op het schoolplein zal staan, om haar te groeten na een leuke dag. En dat doet pijn, want als ik kon zou ik al het verdriet voor haar wegnemen. En tegelijkertijd wordt ik overspoeld door liefde en trots, omdat ze jou benoemt. Omdat ze vertelt wie je bent, wat je deed, hoe je was en dat jij de liefste vader voor haar bent en blijft. Ik hoop dat je vol trots mee kijkt naar onze kleine meid. Want jeetje, wat hebben wij samen een lieve - sterke - knappe - zorgzame en eigenwijze dochter op de wereld gezet. En ja, jouw boeven streken krijg ik erbij cadeau. Een mini versie van jou en dat is fijn, want zo heb ik een stuk van jou heel dichtbij.